100 dagen

Ja echt we zijn vandag 100 dagen onderweg. We hebben geen afstreepkalender en we houden het ook echt niet bij, maar Polarsteps, waar we de route opzetten, doet dat wel. En van de week zagen we daarop dat we bijna 100 dagen onderweg zijn. 97 toen om precies te zijn. Dus toen zeiden we wel  maandag 100 dagen. Nou dat klinkt lang maar zo voelt het niet. In het begin zeiden we het nog wel in weken als we het er met mensen over hadden maar nu moeten we echt denken en zeggen we we zijn onderweg vanaf 1 januari. 

Afgelopen week was er weer één hoor. Wat hebben we weer gelachen want je maakt hier in Italië vanalles mee. Het verkeer is één chaos, de wegen zijn super slecht, de mensen zijn super vriendelijk, het deel waar we nu zitten vinden we stukken mooier en het is er schoner. Hier geen bergen afval langs de kant van de weg, de parkeerplaats of het strand.

Vorige week dinsdag wilden we vertrekken op de camping bij de visvijver. Eén toegangsweggetje op een helling. We hebben alles klaar, ik ga betalen, Norman gooit laatste afval in de vuilnisbak we stappen in en zien in de verte bovenop de helling een vrachtwagen komen. Die stopt en stort 3 bergen kiezels neer ter verharding van de weg. Wij kijken ernaar alsof we denken hoe dan ? We rijden die kant op om het eens van dichtbij te bekijken. We stoppen, worden ingehaald door een auto die dacht door te kunnen rijden, nou echt niet. Nog één, nou ze moesten net als ons gewoon wachten want eerst moest de kraan het verdelen en glad maken. Wij zeiden al daar komen we nooit omhoog, maar er was ook geen andere uitweg. Dus ja wachten. Na kwartiertje was de kraan klaar en gingen de auto's het proberen. 1 kwam boven, 1 niet. Nog een keer de kraan erover. Ja gelukt. Nog een keer de kraan en dan konden wij gebaarde hij. Nou wij waren nog niet overtuigd,  maar Norman zei ik probeer het wel. Helaas net niet. Terug naar beneden, poging 2, nee ook niet. We slipten en gingen in z'n achteruit ipv omhoog. Ja wat nu ? Maar voor we bedachten hoe dan kwamen de hulptroepen er al aan. De campingbaas zet z'n jeep ervoor en knoopt er een sleeptouw aan. Zie Norman echt kijken van komt dit wel goed. We hoopten maar dat er geen keien omhoog zouden spatten, en dat tie hem goed vast had geknoopt want Norman kreeg geen kans even mee te kijken. Hij geeft een prop met gas en trekt ons in één keer omhoog. Die doen dat vaker...

We zijn gaan rijden naar een wijnhoeve ergens op een berg. We zeiden al dat de temperatuur een dipje kreeg in Italië  nou noem het maar een DIP. Wat een kou, dat waren we niet meer gewend. In de avond kachel aan en m'n gebreide Soxs. De volgende ochtend wilden we daar weg, stonden we daar weer vast...op het gras en grind lagen losse bladeren en oud gemaaid gras wat het totaal wat soppig maakte. We stonden op een helling. Zo scheef dat we zelfs de camper met blokken niet echt recht kregen. Er kon niet teveel drinken in een beker of water in de pan want dan liep het over. Maar in de avond hadden we de ondergrond niet goed gezien en er stond nog een camper en volgens de mevrouw die alleen heel snel italiaans sprak was het allemaal geen probleem.  Maar in de ochtend lukt het dus toch niet. Er was ook niet genoeg ruimte voor wat vaart dus daar stonden we weer. Maar de oplossing hadden de mannen snel bedacht. De sneeuwkettingen eronder ! Ja dat werkt echt. Er stond nog een Duitse camper die zaten het allemaal eens te bekijken, maar toen we los waren kwamen ze toch even naar buiten om de mannen een compliment te geven. Ze hadden het zo nooit bedacht en zeker niet verwacht dat dat ging lukken.

We zijn die dag naar San Marino gereden. Even Italië uit, want San Marino is een apart land. Vanaf de camperplaats met de kabelbaan omhoog naar de oude stad. Heel mooi naar ook enorm toeristisch. En bovenop die berg was het nog kouder. Ik liep met m'n lange bodywarmer aan, ofwel m'n dekbed zoals iedereen altijd tegen me zei en m'n handschoenen. Het was daar 2 graden ! 

De dag erna was niet onze dag. Wel gewoon met elkaar, maar Park4night, waar we veel camperplaatsen vanaf halen, Italië en wij waren die dag geen vrienden. Camperplaatsen die er niet zijn, camperplaatsen die open moeten zijn maar waar hek dicht is, camperplaatsen te klein of wij te groot. Maar dan heb je op zo'n dag, waarbij de temperatuur in de camper ook beter was dan buiten een super dag met elkaar !  Want we hadden echt wel veel lol ondanks dat we steeds op zoek moesten naar andere plaats. Prachtige bergen, uitzichten die je alleen op ansichtkaarten of puzzle dozen ziet, fietsers die sneller naar boven gaan dan wij.  Smal, steil, haarspeldbochten, rotondes, enorm slecht wegdek. Zwaaien naar mensen bovenop een berg die denken wat komen ze hier met een surfplank doen, ons afgevraagd hoe ze op zo'n steil land de artisjokken oogsten. En dan opeens sta je toch op een camperplaats in een heel mooi klein dorpje wat als je de weg oversteekt net zo steil is als het land van de boer bovenop de berg met een fantastische pizzeria !!  Chris was jarig dus we hadden al gezegd vanavond gaan we uit eten en ik zag dat al niet echt lukken, want ook daarin hadden we al 2x voor een dichte deur gestaan. Dus was blij dat we toch iets tegen kwamen want zelf hadden we niet veel boodschappen meer. Nou is een  pizzeria altijd goed, maar hier in Italië zijn de pizza's net wat lekkerder.

Vrijdag zijn we naar Casa Biron gereden. De b&b met 2 camperplaatsen van Bianca, Ron en hun zoon Kevin. Bianca en Norman zijn oud collega's en Naud en Kevin hebben paar jaar geleden samen op de scouting gezeten. Vorig jaar zijn ze in Italië gaan wonen, op een fantastische plaats tussen 2 bergen aan een beekje. Dit beekje heeft echter in september 2022 een enorme ravage aangericht. Ze hadden een gigantische overstroming waarbij ze vele spullen zijn kwijtgeraakt maar ook alles wat ze de maanden daarvoor hadden opgebouwd. Ongelooflijk hoe hard ze de afgelopen maanden hebben gewerkt want in de omgeving weet je niet wat je ziet, bomen, daken, spullen, delen van auto's.  Alles ligt naast de rivier. Maar eenmaal bij hun in het dal, op hun prachtige stek, is er zoveel opgeruimd, weggezaagd, weer opgebouwd. Echt bizar.

We kwamen om vier uur de gezellige gezamenlijke keuken binnen, en liepen half de avond naar de camper. Wat hadden we een hoop bij te kletsen.

Het is er zo stil, zo rustig, maar het was ook nog koud. We kwamen erachter dat onze lpg echt bijna leeg was, dus zondag besloten toch weer te gaan rijden. Even tanken, alles legen en vullen en op naar Toscane. De temperatuur is daar net iets beter (hopen we)  en we hebben nog wel wat plaatsen die we daar graag willen bezoeken.

Één daarvan zijn we nu naar onderweg, met eerst een tussenstop aan een gigantisch meer. Morgen zullen we doorrijden naar Cascate del Mulino-Hot Spring. Thermale baden bij een oude molen waar zwavelhoudend water met 37,5°C uit de grond oprijst. We zijn benieuwd.

Voor nu fijne avond, liefs van ons.